Eureka! Institutional Repository

Από τότε που ο Ελβετός ψυχίατρος Eugen Bleuler, (1908) εισήγαγε τον όρο "σχιζοφρένεια" για να περιγράψει την έως τότε "πρώιμη άνοια" του Γάλλου Benedict Morel, μέχρι και σήμερα έχουν γίνει πολλές συζητήσεις και προσπάθειες να προσδιοριστεί αυτή η πολύπλοκη διαταραχή. Η σχιζοφρένεια είναι η σοβαρότερη ανάμεσα στις ψυχώσεις και μάλιστα έχει αναφερθεί ως η "βασίλισσα" των ψυχώσεων. Η διαταραχή επηρεάζει περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και εμφανίζεται σε άτομα ανεξαρτήτου φύλου, κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης. Συνήθως, κάνει την εμφάνισή της στη εφηβεία είτε κοντά στην ενηλικίωση, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, αφού έχουν αναφερθεί περιπτώσεις παιδικής σχιζοφρένειας σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών, καθώς και ασθενείς με σχιζοφρένεια ηλικίας άνω των 45 ετών. Η διαταραχή έχει σοβαρότατες επιπτώσεις τόσο για το ίδιο το άτομο, όσο και για τον περίγυρό του. Η σχιζοφρένεια φαίνεται πως επηρεάζει διάφορα συστήματα του εγκεφάλου, προκαλεί μάλιστα και δομικές αλλαγές σε αυτόν, όπως η διεύρυνση των κοιλιών. Τα συμπτώματά της κάνουν ύπουλα την εμφάνισή τους και περιλαμβάνουν κυρίως τις ακουστικές ψευδαισθήσεις, τις παραληρητικές ιδέες, δυσκολία στην έκφραση και την συγκέντρωση και άλλα. H διάγνωση, αποτελεί δύσκολο έργο και γίνεται με βάση τα υπάρχοντα συμπτώματα και την τέλεση εξετάσεων (όπως το εγκεφαλογράφημα, η μαγνητική και η αξονική τομογραφία). Όσο για την θεραπεία της, οι ασθενείς με σχιζοφρένεια κρίνεται αναγκαίο να λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή για την άμβλυνση ορισμένων συμπτωμάτων τους, σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία και τα προγράμματα αποκατάστασης. Μολονότι, η πρόοδος της ψυχιατρικής έχει συμβάλλει αρκετά στην κατανόηση αυτής της πολύπλοκης ασθένειας, ακόμη και σήμερα η σχιζοφρένεια είναι για πολλούς συνώνυμη της «τρέλας», με αποτέλεσμα να διατηρούνται μύθοι και προκαταλήψεις που οδηγούν στον στιγματισμό των ασθενών. Είναι βέβαιο πια, πως η σχιζοφρένεια προκαλείται από συνδυασμό διάφορων παραγόντων τόσο περιβαλλοντικών όσο γενετικών και βιολογικών. Η μελέτη οικογενειών με ιστορικό της ασθένειας και κυριότερα η εξέταση μονοζυγωτικών διδύμων, οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα. Η ύπαρξη μόνο ενός παθολογικού γονιδίου φαίνεται πως δεν θα οδηγήσει στην ανάπτυξη σχιζοφρένειας, αντίθετα εξωγενείς παράγοντες είναι δυνατό να ενεργοποιήσουν ένα γονίδιο μετά από έκθεση σε αυτούς. Στους περιβαλλοντικούς παράγοντες ανήκουν γεγονότα όπως το στρες, η χρήση ουσιών ακόμη και ορισμένες λοιμώξεις που συνέβησαν κατά την παιδική ηλικία. Ωστόσο, πλήθος γονιδίων έχουν σχετιστεί με την διαταραχή, με κυριότερα τα COMT, NRG 1, G72 και άλλα, όπου το καθένα έχει μικρή συμμετοχή στην εκδήλωση της σχιζοφρένειας