Eureka! Institutional Repository

Το κύριο όργανο μελέτης της καρδιακής ανεπάρκειας είναι η καρδιά, της οποίας η λειτουργία είναι να παρέχει αίμα στον ανθρώπινο οργανισμό. Η μη επαρκής παροχή αίματος και η αδυναμία πλήρωσης της καρδιάς ονομάζεται καρδιακή ανεπάρκεια. Τα είδη της ποικίλουν ανάλογα με την συμπτωματολογία και χωρίζονται ανάλογα με την παθοφυσιολογία, το ιστορικό και την ταχεία εγκατάσταση της νόσου. Τα αίτια είναι πολλαπλά, με κυριότερο τον σακχαρώδη διαβήτη, την παχυσαρκία και το κάπνισμα. Επειδή πολλά από τα αίτια της καρδιακής ανεπάρκειας εμφανίζονται και σε άλλες νόσους ,όπως η πνευμονοπάθεια, οι οξείες λοιμώξεις της αναπνευστικής οδού και άλλων, γίνεται η διαφορική διάγνωσή της. Ο καθορισμός του είδους της καρδιακής ανεπάρκειας επιτυγχάνεται με τη διενέργεια διάφορων διαγνωστικών εξετάσεων. Η αντιμετώπιση της καρδιακής ανεπάρκειας αποτελεί καθοριστικό στάδιο, καθώς οι παράγοντες κινδύνου ποικίλουν. Ο ασθενής πρέπει να αποφεύγει συνήθειες επιβλαβείς για τον οργανισμό ,που επιτείνουν τα συμπτώματα της νόσου. Τα μέσα θεραπείας της καρδιακής ανεπάρκειας είναι φαρμακευτικά και μηχανικά. Εξαίρεση αποτελεί η διαστολική καρδιακή ανεπάρκεια ,στην οποία τα μηχανικά μέσα δεν συνίστανται για τη θεραπεία της. Η πρόγνωση της καρδιακής ανεπάρκειας επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες, ενώ η πρόληψη αποτελεί ευθύνη του νοσηλευτή ,ο οποίος οφείλει να ενημερώνει και να εκπαιδεύει τον ασθενή και τους οικείους του. Η κατάσταση του ασθενούς εκτιμάται αρχικά με βάση το ιστορικό και την κλινική εξέταση, ενώ στη συνέχεια ακολουθούν παρεμβάσεις και διαγνωστικοί έλεγχοι. Στη καρδιολογική μονάδα ο ασθενής ελέγχεται συστηματικά, ενώ όταν αποχωρεί από αυτήν συμβουλεύεται τους επαγγελματίες υγείας για θέματα σχετικά με την νόσο και παρακολουθείται ξανά για συγκεκριμένους παραμέτρους, οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν στην επανεμφάνιση της νόσου.