Eureka! Institutional Repository

Ο πόνος είναι συνυφασμένος με τη ζωή και δεν υπάρχει κανένας στο κόσμο που να μην έχει την εμπειρία αυτή, από τη στιγμή που ήρθε στη γη. Είναι ένα καθαρά υποκειμενικό αίσθημα, καθώς τον ίδιο τον πόνο θα τον βιώσουν με διαφορετική ένταση δύο άτομα, πολλές φορές είναι δύσκολο να καθοριστεί, να περιγραφεί ή να εξηγηθεί στους άλλους, ενώ αποτελεί για πολλούς την ανελέητη καθημερινή τους ταλαιπωρία. Ο οξύς πόνος είναι αναπόσπαστο και πολύτιμο κομμάτι της επιβίωσής μας, γιατί αποτελεί την προειδοποίηση «κινδύνου» από τον οργανισμό μας. Είναι μία δυσάρεστη αίσθηση και αποτελεί «απάντηση» του οργανισμού σε ένα ερέθισμα που σχετίζεται με υπαρκτή ή πιθανή καταστροφή ιστών, βλάβη ή δυσλειτουργία του οργανισμού. Ο πόνος δεν είναι πάθηση – είναι σύμπτωμα, και όταν αυτός συνδέεται με χρόνιες ασθένειες τότε η κατάσταση των ασθενών επιδεινώνεται γιατί βιώνουν σε συνεχή βάση πόνο με διάφορες μορφές: οξύ ή αμβλύ, συνεχή ή περιοδικό, σταθερό ή σφύζοντα, εντοπισμένο ή διάσπαρτο, ήπιο ή δυνατό, διαξιφιστικό ή νηγμώδη ή καυστικό που μπορεί να αντανακλά σε άλλες περιοχές μακράν του οργάνου που πάσχει και ο οποίος βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση με την ψυχολογία του ασθενούς. Ο ρόλος του νοσηλευτή στην απάλυνση του πόνου, ειδικά στους χρόνια πάσχοντες, είναι καταλυτικός. Η γνώση των αιτιών που προκαλεί τον πόνο σε συνδυασμό με τη γνώση στοιχείων ψυχολογίας και η ενίσχυση, τόσο η σωματική όσο και η ψυχική των ασθενών συμβάλλουν στη μείωσή του και στην ανακούφιση των πασχόντων. Ο επαγγελματίας υγείας οφείλει πρώτα από όλα να θεωρεί το επάγγελμά του ως λειτούργημα και στη συνέχεια ως ένα βιοποριστικό μέσο. Μόνο τότε μπορεί να μετατρέψει τον πόνο σε κίνητρο για βελτίωση τόσο του ασθενούς όσο και του εαυτού του, γιατί όπως έλεγε ο Πατέρας της Ιατρικής, Ιπποκράτης: «από μεν ησυχίης και ραθυμίης ή δειλίη αύξεται, από δε της ταλαιπωρίης και των πόνων αι ανδρείαι» (Από την ακινησία και την τεμπελιά αυξάνεται η δειλία, από τις κακουχίες και τον πόνο η ανδρεία).