Eureka! Institutional Repository

Η παρούσα πτυχιακή πραγματεύεται το ζήτημα της διαχείρισης του διαβητικού ποδιού, μιας από τις συχνότερες και σοβαρότερες επιπλοκές του σακχαρώδους διαβήτη, μέσα από την οπτική της φροντίδας υγείας που δέχονται οι ασθενείς, είτε με τη μορφή της αυτοφροντίδας, είτε από τρίτους όπως η εξειδικευμένη διεπιστημονική ομάδα και το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον. Αρχικά, γίνεται αναφορά στο σακχαρώδη διαβήτη, το χρόνιο μεταβολικό νόσημα που προσβάλλει κυρίως ανθρώπους των αναπτυγμένων κοινωνιών και των ανώτερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, του οποίου τα σημαντικότερα γενεσιουργά αίτια συνιστώνται στην ηλικία, στην κληρονομικότητα, σε ποικίλους μικροβιολογικούς παράγοντες και στην παχυσαρκία. Σημειώνεται ότι η πιο έγκυρη διάγνωση πραγματοποιείται μέσω της μέτρησης των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Υπογραμμίζεται επίσης το γεγονός ότι ο σακχαρώδης διαβήτης δεν θεραπεύεται, ωστόσο επιτυγχάνεται η ελαχιστοποίηση ή ακόμα και η εξάλειψη των συμπτωμάτων μέσω του εξατομικευμένου προγράμματος φροντίδας, της εκπαίδευσης του ασθενούς και της αλλαγής του τρόπου ζωής του. Ακολούθως, παρουσιάζεται εκτενώς το διαβητικό πόδι, είτε ως λοίμωξη ή έλκος σχετιζόμενα με νευρολογική υπαισθησία και διαφόρου βαθμού περιφερική αγγειακή νόσο είτε ως απλή ρήξη δέρματος σε πόδι διαβητικού. Οι βλάβες του διαβητικού ποδιού προέρχονται από συνδυασμό δύο ή περισσότερων παραγόντων κινδύνου που περιλαμβάνουν τη νευροπάθεια, την περιφερική αποφρακτική αγγειοπάθεια, τη διάρκεια και τις χρόνιες πολυοργανικές επιπλοκές του σακχαρώδους διαβήτη, το οίδημα, το κάπνισμα και τη χρήση οινοπνευματωδών, οι οποίοι τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε ακρωτηριασμό. Για την αποφυγή της δυσμενούς αυτής έκβασης, είναι απαραίτητο οι ασθενείς να ελέγχουν καθημερινά τα άκρα τους για τυχόν λύση της συνέχειας του δέρματος, παρουσία φυσαλίδων, διαταραχές χροιάς δέρματος, παρουσία τύλων, υψηλής θερμοκρασίας, παραμόρφωσης και οιδήματος. Επιπλέον, μέσω των απεικονιστικών εξετάσεων επιτυγχάνεται η έγκυρη διάγνωση για τη σωστή αντιμετώπιση σε πρώιμα στάδια. Σε περιπτώσεις εμφάνισης επιπλοκών, η θεραπεία είναι αναγκαίο να βασίζεται στην αποφόρτιση, στην αποκατάσταση της αιμάτωσης των ιστών, στην εκρίζωση της λοίμωξης, στο μεταβολικό έλεγχο και στη θεραπεία πιθανών συνοδών νοσημάτων, στην περιποίηση του τοπικού τραύματος, στις οδηγίες για τον ασθενή και τους συγγενείς του, στην εξακρίβωση της αιτίας και στην πρόληψη των υποτροπών. Καταλήγοντας, τονίζεται ο κεντρικός ρόλος του νοσηλευτή στα πλαίσια της επιστημονικής ομάδας περίθαλψης, στην ενημέρωση και εκπαίδευση των ασθενών σχετικά με τους παράγοντες κινδύνου και τα μέτρα προφύλαξης των κάτω άκρων, τα οποία μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά στην πρόληψη εμφάνισης των επιπλοκών και στην έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Σημαντική τέλος είναι η συμβολή του ειδικού νοσηλευτή και στην ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών αλλά και των οικογενειών τους, ώστε να ξεπεράσουν την συναισθηματική φόρτιση που προκύπτει από τη διάγνωση ή από τον πιθανό ακρωτηριασμό, να αποδεχτούν την κατάσταση υγείας τους και να προσαρμοστούν αποτελεσματικά στο νέο τρόπο ζωής που οφείλουν να ακολουθήσουν.