Eureka! Institutional Repository

Ξεκινώντας αυτό το ταξίδι της διατροφικής αντίληψης μέσα από την τέχνη θα μελετηθούν έργα τέχνη- πίνακες ζωγραφικής γνωστών ζωγράφων που ο καθένας ξεχωριστά κυριάρχησε στον χώρο του την τότε εποχή. Σταθμός σε αυτό το κομμάτι της τέχνης θα αποτελέσει ο Leonardo Da Vinci (1452-1519), ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Αναγέννησης. Πρώτο μέρος της πτυχιακής εργασίας αποτελεί η ενότητα «Αποτύπωση της διατροφικής αντίληψης» ,έτσι λοιπόν, ακολουθεί μία σειρά πινάκων ζωγραφικής που μέσα από αυτούς αποτυπώνονται οι διατροφικές συνήθειες ανά τους αιώνες. Παρακάτω θα αναφερθούν με σειρά μελέτης τα έργα τέχνης που αναλύθηκαν στην πτυχιακή εργασία. Πίνακες όπως είναι « Οι Επτά Θανάσιμες Αμαρτίες», 1480, του Hieronymus Bosch. του Sandro Botticelli, «Η Άνοιξη», 1478, του Frans Francken, «Πίθηκοι παίζουν τάβλι», 1600, του Pieter Brueghel de Jongere, «Δύο Πίθηκοι», 1562, του Caravaggio, «Αγόρι με Λαούτο», 1596, του Ντιέγκο Βελάσκεθ, «Οι τρεις Μουσικοί», 1617-1618, του Caravaggio, «Το δείπνο στους Εμμαούς», 1596-1602, του Velazquez, «Η Γριά που Τηγανίζει Αβγά», 1618, του Bartolome Esteban Murillo, «Αγόρια που τρώνε σταφύλια και πεπόνι», 1645, του Diego Velazquez, «Ο Νερουλάς της Σεβίλλης», 1620, και άλλα πολλά αξιοσημείωτα έργα τέχνης έχουν συνέβαλαν στο να μπορέσει ο αναγνώστης να εισχωρήσει στην κάθε εποχή που μας ταξιδεύει κάθε πίνακας και να γνωρίσει αναλυτικά τις πηγές έμπνευσης, τους παράγοντες που έχει επηρεαστεί ο κάθε ζωγράφος και έχει καταλήξει να αποτυπώνει με αυτήν την μορφή το κάθε έργο , τα καθεστώτα που κυριαρχούσαν ανά αιώνα, και φυσικά τις διατροφικές συνήθειες κάθε λαού και τους ξεχωριστούς συμβολισμούς των τροφίμων που εκφράζονται μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής. Το δεύτερο μέρος της πτυχιακής εργασίας έχει τίτλο «Η αποτύπωση του ιδανικού σώματος». Σε αυτήν την ενότητα έχουν παρουσιαστεί πίνακες όπως, το «Saint Sebastian» , «Christ on the Cold Stone» του Giovanni Battista Cima, Agnolo Bronzino, Jan Gossaert , αντίστοιχα. Έπειτα, δεν μπορούσε να παραληφθεί το γυναικείο πρότυπο ομορφιάς ανά τους αιώνες που υπήρξε σημείο αναφοράς της τέχνης και απεικονίστηκε από πλήθος ζωγράφων, η θεά Αφροδίτη. Πιο συγκεκριμένα, μελετήθηκαν οι πίνακες του Tiziano, «Αναδυόμενη Αφροδίτη», 1520, του Sandro Botticelli, «Γέννηση της Αφροδίτης», 1485-1486, και του Alexandre Cabanel, «Η γέννηση της Αφροδίτης», 1863. Επιπροσθέτως, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκριση έργων τέχνης που γίνεται με θέμα την μορφή της θεάς Αφροδίτης. Οι πίνακες που λαμβάνει χώρα η σύγκριση είναι η «Γέννηση της Αφροδίτης», του William A. Βouguereau, του Tiziano Vecellio, «Αφροδίτη του Ουρμπίνο», 1534, επίσης του Tiziano Vecellio, «H Αφροδίτη και ο μουσικός», 1548, και τέλος γίνεται αναφορά και στον πίνακα του Édouard Manet, «Ολυμπία», 1863. Το ταξίδι ανά τους αιώνες ανακαλύπτοντας τα ιδανικά σωματότυπα δεν σταματάει εδώ καθώς συνεχίζεται και τον 19ο αιώνα με το έργο τέχνης του μεγάλου ζωγράφου Pablo Picaso, «Γυμνό με Σταυρωτά Πόδια», 1903. Η ροζ περίοδος της τέχνης χαρακτηρίζεται από το δίχως προηγούμενο ενδιαφέρον του Πικάσο για το γυμνό. Γυναίκες, μωρά και παιδιά παίρνουν σάρκα και οστά πάνω στον καμβά δημιουργώντας ανθρώπινες μορφές που είναι αδύνατον να ξεχαστούν. Τέλος, ξεφεύγοντας από τους πίνακες ζωγραφικής, καταφεύγουμε σε δύο γλυπτά έργα τέχνης, τα οποία καθιστούν αδύνατο να μην αναφερθούν. Ο λόγος γίνεται για το «Άγαλμα της Αφροδίτης» του Willendorf και το «Άγαλμα Αφροδίτης της Μήλου». Τα δύο αυτά αγάλματα φανερώνουν τις εναλλαγές του προτύπου του γυναικείου ιδανικού σώματος όπως αυτές επικρατούσαν την αντίστοιχη εποχή και την επανάσταση της γυναικείας εργατικής τάξης στις ΗΠΑ του 1920, η οποία έφερε έναν αέρα ελευθερίας στο θηλυκό στιλ.