Eureka! Institutional Repository

Εισαγωγή: Από όλες τις θέσεις που σχετίζονται με το χώρο του νοσοκομείου, της υγείας και της παροχής υπηρεσιών φροντίδας σε ασθενείς, αυτοί που καλούνται να πάρουν γρήγορες και σημαντικές αποφάσεις, όπως Διευθυντές των μονάδων, των νοσοκομείων, και Υπουργοί, είναι ιδιαίτερα σημαντικοί στην αντιμετώπιση των εκάστοτε συνθηκών, αφού είναι επιφορτισμένοι με την ορθή λειτουργία της μονάδας υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι «ηγέτες» αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν οποιεσδήποτε συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων και των κρίσεων. Οφείλουν να διαχειριστούν τις συνθήκες αυτές με βάση τον ισχύοντα κώδικα δεοντολογίας και τις προσωπικές αλλά και επαγγελματικές αξίες και γνώσεις τους. Στο πλαίσιο αυτό, η παρακίνηση του προσωπικού με κάθε μέσο είναι απαραίτητη, ούτως ώστε να αντιμετωπίζονται οι κρίσεις όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πρόσφατης κρίσης, τόσο στην υγειονομική περίθαλψη, όσο και σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας είναι η πανδημία του Covid-19. Η πανδημία ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2019, από τον ιό SARS- CoV-2, και βρίσκεται εν εξελίξει έως και σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Στόχος: Κατά καιρούς λαμβάνουν χώρα πολυάριθμες κρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι κρίσεις αφήνουν πίσω τους χιλιάδες ασθενείς και νεκρούς και έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία και την οικονομία. Οι υγειονομικές ομάδες καλούνται να ανταποκριθούν άμεσα στις κρίσεις με σκοπό την παροχή ποιοτικής υγειονομικής φροντίδας στους ασθενείς. Η αποτελεσματική παρακίνηση σχετίζεται άμεσα με τα χαρακτηριστικά και τις δεξιότητες της ηγεσίας, και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι διαχείρισης των κρίσεων. Σκοπός λοιπόν της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση των στοιχείων που οφείλει να έχει η αποτελεσματική παρακίνηση κατά την ανταπόκριση υγειονομικών ομάδων σε κρίσεις, και ιδιαίτερα σε αυτή του COVID – 19. Μεθοδολογία: έχοντας ως στόχο το εάν υπήρξε επαρκής παρακίνηση σχετικά με αντιμετώπιση της πανδημίας τους COVID-19, πραγματοποιήθηκε μία σειρά από 8 συνεντεύξεις σε επαγγελματίες υγείας του Γενικού Νοσοκομείου Άρτας. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε ανάλυση και σύγκριση των απαντήσεων προκειμένου να ελεγχεί η ύπαρξη και η αξία της παρακίνησης κατά τη διάρκεια της κρίσης αυτής. Αποτελέσματα: το Γενικό Νοσοκομείο Άρτας, κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, δηλαδή κατά την έλευση της κρίσης ήταν ανέτοιμο για μια τέτοια υγειονομική πρόκληση. Κατά το δεύτερο κρούσμα, η κρίση αντιμετωπίστηκε πολύ πιο αποτελεσματικά, παρόλα αυτά το ψυχικό και σωματικό κόστος ήταν μεγάλο για τους επαγγελματίες υγείας. Τέλος, η παρακίνηση στους επαγγελματίες υγείας δεν προήλθε από την διοίκηση του Νοσοκοκομείου, αλλά από την εσωτερική αίσθηση του καθήκοντος, από την επιθυμία προσφοράς και την ενσυναισθησή τους. Συζήτηση – Συμπεράσματα: Παρά το γεγονός ότι για τη λειτουργία των υγειονομικών ομάδων έχουν εκπονηθεί σε μεγάλη έκταση μελέτες για το κλινικό περιβάλλον, υπάρχει πενία στη βιβλιογραφία σε περιβάλλον κρίσεων. Τα φυσικά χαρακτηριστικά των κρίσεων έχουν εμποδίσει την μελέτη της παρακίνησης με επιστημονικώς δομημένα. Καθώς, όπως προέκυψε από την παρούσα εργασία η παρακίνηση δεν είναι αυτονόητη, απαιτείται η ύπαρξη εκπαίδευσης των αρμοδίων σχετικά με τους τρόπους επίτευξης επαρκούς παρακίνησης του προσωπικού, και αναθεώρηση των πρακτικών παρακίνηση εκ μέρους του ίδιου του κράτους.