Ασθενείς με εγκαύματα - Ψυχοκοινωνικά προβλήματα

Abstract

Το έγκαυμα είναι μία από τις βαρύτερες μορφές τραυματισμού του ανθρώπινου σώματος. Στα διεθνή συγγράμματα αναφέρεται ως εγκαυματική νόσος, διότι αφορά στο δέρμα και τους βλεννογόνους με σοβαρές επιπτώσεις σε όλα τα συστήματα του οργανισμού, με μεταβολική, ορμονική και ανοσοποιητική αντίδραση. Η αρχική αντιμετώπιση των εγκαυματιών γίνεται σε κλινικές Γενικής Χειρουργικής και μετά, ανάλογα με τη βαρύτητα της νόσου, οι ασθενείς μεταφέρονται σε κλινικές Πλαστικής Χειρουργικής. Πολλά προβλήματα προκύπτουν όταν ο ασθενής παρουσιάσει παράλληλα και αναπνευστικό έγκαυμα και η αντιμετώπισή του απαιτεί αναπνευστική μηχανική υποστήριξη. Συχνά το έγκαυμα περιέχει ένα μεγάλο ποσοστό νεκρωμένων ιστών που παραμένουν στη θέση του τραύματος για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα. Μετατρέπεται από ένα στείρο νεκρωμένο ιστό σε ένα θαυμάσιο θρεπτικό υλικό για την ανάπτυξη παθογόνων μικροοργανισμών. Οι πιο σημαντικές διαφορές του εγκαύματος από άλλα τραύματα συνοψίζονται ως εξής: Περιέχει μεγάλες ποσότητες από μη βιώσιμους ιστούς. Εκκρίνει μεγάλες ποσότητες ύδατος, ορού, αίματος. Παραμένει ανοιχτό για μεγάλο χρονικό διάστημα και μολύνεται πολύ πιο εύκολα. Πολλές φορές χρειάζεται μεταμόσχευση ιστού για την επούλωση. Οι επιπτώσεις του δεν αφορούν μόνο στο δέρμα, όπως εσφαλμένα νομίζεται, αλλά ανατρέπουν, συχνά ανεπανόρθωτα, την ισορροπία όλων των συστημάτων του οργανισμού. Ακόμα και αν ο ασθενής που υπέστη ένα βαρύ έγκαυμα επιζήσει, η πιθανή σωματική αναπηρία, καθώς και η αλλοίωση της εικόνας του σώματος, είναι τόσο σοβαρές, ώστε η υποστήριξη του εγκαυματία και του στενού του περιβάλλοντος, από ψυχοκοινωνικής πλευράς να είναι απαραίτητη συχνά για όλη του τη ζωή.