Νοσηλευτικές παρεμβάσεις στον παιδικό πόνο

Abstract

Παρόλο που ο πόνος αποτελεί πανανθρώπινη εμπειρία, αιτία μεγάλης οδύνης από τις αρχές της Δημιουργίας, παρόλο που στη διαδρομή των αιώνων έγινε αφορμή να προβληματισθεί ο άνθρωπος για την αντιμετώπισή του και να προστρέξει στην αναζήτηση μέσων που θα μπορούσαν να τον απαλύνουν (μάγοι, σοφοί, γιατροί), εν τούτοις μόνο στα τέλη του περασμένου αιώνα άρχισε να εφαρμόζεται σποραδικά μια κάπως αιτιολογημένη θεραπευτική αγωγή, η οποία διαμορφώθηκε σε πραγματική επιστήμη στο δεύτερο ήμισυ του αιώνα μας. Η παιδιατρική είναι μια ειδικότητα που κυβερνάται από την ηλικία. Από τη γέννηση του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του διακρίνονται διαδοχικά οι εξής ηλικιακές ομάδες: νεογνική (0-30 ημερών), βρεφική (1-12 μηνών), προνηπιακή (1-3 ετών), νηπιακή ή προσχολική (3-5 ετών), σχολική (6-12 ετών) και εφηβική (13-18 ετών). Η γνώση αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί συνδέεται με τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού και με τις διαφορετικές παθολογικές καταστάσεις που σχετίζονται με τις διαφορετικές ηλικίες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι διαφορετική η κατεύθυνση των νοσηλευτών και των λοιπών επαγγελματιών υγείας ως προς τον τρόπο προσέγγισης γονιών και παιδιών κατά τη λήψη του ιστορικού, ως προς την κλινική εξέταση και ως προς την αντιμετώπιση του πόνου για κάθε μια από τις αναφερθείσες ηλικίες. Ένας λειτουργικός προσδιορισμός του τι είναι πόνος και που είναι χρήσιμος στην κλινική πράξη είναι ο εξής: «Πόνος είναι οτιδήποτε το άτομο που το νιώθει, λέει ότι είναι και υπάρχει όταν το άτομο λέει ότι υπάρχει». Αυτός ο ορισμός συνεπάγεται μια πολύ σημαντική συμπεριφορά απέναντι στους ασθενείς δεδομένου ότι σύμφωνα με αυτόν λαμβάνεται ως πιστευτή και χωρίς αμφισβήτηση πλέον η υπόδειξη του ασθενή ότι πονά. Αυτό συμπεριλαμβάνει προφορικές και μη εκφράσεις πόνου.