Ο ρόλος του νοσηλευτή στην πρωτογενή πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη

Abstract

O Σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα πρόβλημα υγείας σε παγκόσμια κλίμακα με πολλές μορφές, που εξελλίσεται με διαφορετικούς τρόπους και παρουσιάζει στον άρρωστο μια ποικιλία από δευτερογενής διαταραχές. Είναι μια πάθηση που αντιμετωπίζεται με καθημερινές ιατρικές πράξεις για όλη τη ζωή του πάσχοντα, και γι’ αυτό αποτελεί μια από τις δαπανηρότερες χρόνιες παθήσεις. Οι άνθρωποι με ΣΔ έχουν αυξημένη συχνότητα αθηροσκλήρυνσης και στεφανιαίας νόσου, όπως επίσης και υψηλότερη θνητότητα ύστερα από ένα οξύ στεφανιαίο σύνδρομο σε σχέση με τους μη διαβητικούς. Η συχνότητα της στεφανιαίας νόσου είναι 2-4% στο γενικό πληθυσμό, ενώ ανεβαίνει στο 55% στους διαβητικούς. Γενικά το 35% των θανάτων στους διαβητικούς ασθενείς τύπου 1 και το 75% στους διαβητικούς τύπου 2 οφείλεται σε καρδιαγγειακή νόσο. Περιλαμβάνει ένα συγκεκριμένο αριθμό παθήσεων των οποίων κυριότερη εκδήλωση είναι η υπερβολική έκκριση ούρων με έντονη δίψα. Ο όρος «διαβήτης» που είναι ελληνικής προελεύσεως σημαίνει ¨αυτός που περνάει δια μέσου¨, εξαιτίας της παρατήρησης από τους αρχαίους ότι πολλά ούρα περνούσαν μέσα από το σώμα, χωρίς φαινομενική κατακράτηση. Για να είναι πλήρης ο προληπτικός έλεγχος θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους επιστήμονες. Στην επιστημονική ομάδα θα πρέπει να μετέχουν καρδιολόγοι, εξειδικευμένοι νοσηλευτές, διαιτολόγοι, ψυχολόγοι, φυσιοθεραπευτές κ.α. Ο έλεγχος αυτός είναι απαραίτητο να γίνεται σε οργανωμένο κέντρο, ώστε να πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις (απαραίτητο έμπειρο προσωπικό, ειδικά διαγνωστικά μηχανήματα). Για τα αποτελέσματα του ιατρικού ελέγχου θα πρέπει να γίνεται ουσιαστική και εποικοδομητική ενημέρωση του ίδιου του ασθενή και του οικείου περιβάλλοντός του, ώστε μεταξύ του επιστημονικού προσωπικού, του ασθενή και του συγγενικού περιβάλλοντος να υπάρχει στενή και χωρίς προβλήματα συνεργασία.