Η ενσυναίσθηση στο χώρο της υγείας

Abstract

Όλοι οι θεωρητικοί και ερευνητές ψυχολόγοι αναγνωρίζουν δύο κυρίαρχες πτυχές της ενσυναίσθησης. Τη «γνωστική» και τη «συναισθηματική». Κάποιοι από αυτούς, ανάμεσά τους και ο Carl Rogers, δίνουν έμφαση στις γνωστικές πτυχές της και άλλοι στις συναισθηματικές. Άλλοι ερευνητές λαμβάνουν υπόψη και τις δύο πτυχές στις περιγραφές τους. Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, πολλοί ερευνητές αναγνωρίζουν μία τρίτη διάσταση της ενσυναίσθησης, το «επικοινωνιακό» στοιχείο, ενώ οι εκπρόσωποι όλων των ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων δίνουν ιδιαίτερη προσοχή σε μία τέταρτη διάσταση, την «ενσυναισθηματική κατανόηση». Η «γνωστική» ή «διάσταση κατανόησης» αναφέρεται στη νοητική κατανόηση της εμπειρίας του άλλου. Δηλαδή το άτομο σε αυτή την περίπτωση βλέπει και εκτιμά από τη σκοπιά του άλλου. Η «συναισθηματική» ή «βιωματική» διάσταση αναφέρεται στο άμεσο βίωμα των συναισθημάτων του άλλου. Με αυτή την έννοια, ένα άτομο συμμερίζεται τη συναισθηματική κατάσταση ή εμπειρία ενός άλλου ατόμου. Η επικοινωνιακή διάσταση της ενσυναίσθησης σύμφωνα με τους Goldstein και Michaels αφορά τη μεταβίβαση, με ακρίβεια και ευαισθησία, στο άλλο άτομο, της κατανόησης του συναισθηματικού κόσμου ή σύμφωνα με τον Hackey τη δεξιότητα του θεραπευτή να απαντά ακριβώς και επαρκώς στα μηνύματα του ασθενή. Επίσης ο γιατρός για να εκφράσει αισθήματα ενσυναίσθησης και κατανόησης προκειμένου για τη δημιουργία μιας καλής θεραπευτικής σχέσης με τον ασθενή μπορεί να ρυθμίσει κατάλληλα τη μη λεκτική του συμπεριφορά. Η τέταρτη διάσταση της ενσυναίσθησης, η «ενσυναισθηματική κατανόηση» θεωρείται ουσιαστική σε διάφορους τομείς της θεραπευτικής διαδικασίας.