Διερεύνηση προεγχειρητικής απόφασης σε ασθενείς με επιληψία-Ο ρόλος του νοσηλευτή

Abstract

Οι ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από κάποια μορφή φαρμακοανθεκτικής επιληψίας, αδυνατούν να ελέγξουν τις επιληπτικές τους κρίσεις και αντιμετωπίζουν συνήθως στην καθημερινότητά τους προβλήματα κοινωνικά, προσωπικά, οικογενειακά, εκπαιδευτικά και άλλα, με αποτέλεσμα η ανάγκη για θεραπεία να είναι επιτακτική. Η πρόκληση ατυχημάτων από τις κρίσεις αυτές, θέτουν πολλές φορές σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητά τους. Έπειτα από διάφορες διαγνωστικές εξετάσεις, εντοπίζεται η εστία των κρίσεων αυτών και ο θεράπων ιατρός τους είναι σε θέση να τους υποδείξει αν είναι υποψήφιοι ασθενείς για τη χειρουργική τους αντιμετώπιση. Σκοπός της συγκεκριμένης ερευνητικής μελέτης είναι η διερεύνηση της προεγχειρητικής απόφασης σε ασθενείς με επιληψία, ώστε να εντοπιστούν και να μελετηθούν αναλυτικότερα οι λόγοι των αποφάσεών τους. Χρησιμοποιήθηκε ανώνυμο ερωτηματολόγιο με γραφική κλίμακα χωρίς αριθμούς, με την πεντάβαθμη κλίμακα τύπου Likert. Το πλήθος της έρευνας αυτής ήταν ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε Νευρολογικό τμήμα ιδιωτικής κλινικής της Βόρειας Ελλάδας. Ο πληθυσμός της μελέτης ήταν δείγμα 18 ατόμων διαφόρων ηλικιών και ανεξαρτήτου φύλου, σε διάστημα χρόνου ενός έτους, (Απρίλιος 2010-Απρίλιος 2011). Το ποσοστό της ανταπόκρισης στη μελέτη ήταν 100%. Για την ανάλυση των ποσοτικών δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι της περιγραφικής στατιστικής. Ο έλεγχος αξιοπιστίας εσωτερικής συνοχής Cronbach’s a απέδωσε συντελεστή συσχέτισης a=0,808. Για όλες τις στατιστικές δοκιμασίες το επίπεδο σημαντικότητας του ελέγχου υπόθεσης ορίστηκε α≤0,05 για αμφίπλευρο έλεγχο. Το 94,4% του δείγματος δέχτηκε να χειρουργηθεί, με 88,9% των ασθενών ότι θα ήταν ικανοποιημένοι, αν μετά την εγχείριση σταματούσαν τελείως οι κρίσεις που πάθαιναν. Το 77,8% δέχτηκε να χειρουργηθεί, για να μειώσει ή να διακόψει τελείως τα αντιεπιληπτικά φάρμακα, ενώ το 66,7% θα έκανε την επέμβαση, για να νιώσει καλύτερα ψυχολογικά. Οι περισσότεροι υποψήφιοι ασθενείς για χειρουργική αντιμετώπιση των κρίσεών τους ήταν θετικοί στην επέμβαση και ο κύριος λόγος τους ήταν να αποκτήσουν καλύτερο έλεγχο της κατάστασής τους και συνεπώς καλύτερη ποιότητα ζωής.