Νοσηλευτικές παρεμβάσεις στη θεραπεία της σχιζοφρένειας: σύγχρονα δεδομένα

Abstract

Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις σοβαρότερες ψυχικές διαταραχές που υπάρχουν. Χαρακτηρίζεται από διαταραχές της σκέψης, της αντίληψης, του συναισθήματος και διαταραχή στη βούληση, γεγονός που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση. Η σχιζοφρένεια σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ελέγξιμη διαταραχή και μέσω της κατάλληλης θεραπείας τα άτομα που πάσχουν έχουν την πιθανότητα να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Η μακροχρόνια παραμονή των ασθενών που πάσχουν από σχιζοφρένεια σε νοσοκομείο δεν είναι πλέον τόσο συχνή όπως ήταν παλαιότερα. Είναι προτιμότερο να μην παραμένουν σε ψυχιατρικό ίδρυμα μακροχρόνια, γιατί αυτό αυξάνει την εξάρτησή τους από τη φροντίδα και οδηγεί στην απομάκρυνσή τους από τις κοινωνικές επαφές, στην αποκοπή των σχέσεων από την οικογένειά τους, και γενικά στον παθητικό ρόλο τους. Η σωστή αγωγή της φαρμακοθεραπείας μετά την έξοδο από το νοσοκομείο έχει ιδιαίτερη σημασία για την πρόληψη των υποτροπών. Η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη θεραπεία, αφού αναλαμβάνει ολοκληρωτικά τη φροντίδα του ασθενή. Πρέπει να γνωρίζει τη φύση της ασθένειας και να ενθαρρύνει τον ασθενή να συνεχίζει. Το έργο του νοσηλευτή είναι πολύ σημαντικό για την ομαλή εξέλιξη στην πορεία του ασθενή. Ο νοσηλευτής, όσο καιρό παραμένει ο ασθενής στο ψυχιατρικό ίδρυμα, υιοθετεί πολλούς ρόλους. Δημιουργεί κατάλληλο θεραπευτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο με τη σωστή θεραπευτική επικοινωνία είναι πάντα δίπλα στον ασθενή. Τον συμβουλεύει, του παρέχει πληροφορίες και πολλές φορές αναπληρώνει και την οικογένειά του. Επιπλέον, μαζί με τη θεραπευτική ομάδα βοηθάει στην επανένταξή του στην κοινωνία και στην εργασιακή αποκατάσταση. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια, ώστε να ενημερωθούμε σωστά και να μην καταδικάζουμε τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια ή με κάποια άλλη ψυχική ασθένεια. Δεν πρέπει ο ασθενής να βρίσκεται στο περιθώριο και να βιώνει ρατσισμό από την κοινωνία, ακόμα και από το δικό του περιβάλλον. Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι κανένας από τους ασθενείς δεν επέλεξε την ψυχική νόσο ως κομμάτι της ζωής του, συνεπώς πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν όλους τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους. Πάνω από όλα ο ψυχικά ασθενής είναι ένα άτομο που έχει ανάγκες και ελπίδα για ζωή-πολλές φορές περισσότερη από όσο οι απόλυτα υγιείς άνθρωποι-. Είναι ένας άνθρωπος που ποτέ δε θα σταματήσει να ονειρεύεται .