Εφαρμογή της μεθόδου ELISA για τον έλεγχο προσβολής από μυκοτοξίνες δειγμάτων ελληνικών σιτηρών

Abstract

Το πρόβλημα της επιμόλυνσης των σιτηρών από μυκοτοξίνες είναι σημαντικό και δικαιολογημένα προκαλεί ανησυχίες. Αναφέρεται ως παγκόσμιος κίνδυνος και θεωρείται ως μια από τις πλέον σοβαρές προκλήσεις για την ασφάλεια των τροφίμων, την υγεία των ανθρώπων και των ζώων. O όρος μυκοτοξίνες αναφέρεται σε τοξίνες που παράγονται από μύκητες, θεωρούνται επικίνδυνες και πρόκειται για τα προϊόντα του δευτερογενούς μεταβολισμού των μυκήτων, που αναπτύσσονται σε προϊόντα αγροτικών καλλιεργειών. Αντικείμενο μελέτης αυτής της εργασίας είναι η εφαρμογή της μεθόδου ELISA για τον έλεγχο προσβολής από μυκοτοξίνες, δειγμάτων ελληνικών σιτηρών, όπως το καλαμπόκι και το ρύζι. Μελετήθηκε δηλαδή η εφαρμογή της μεθόδου αυτής στον προσδιορισμό των μυκοτοξινών: οχρατοξίνη Α, φουμονισίνη Β1, Τ-2 τοξίνη και αφλατοξίνη Β1 στα παραπάνω σιτηρά. Πιο συγκεκριμένα, για επιμόλυνση από οχρατοξίνη Α ελέγχθηκαν συνολικά 38 δείγματα, εκ των οποίων τα 29 ήταν δείγματα καλαμποκιού και τα 9 δείγματα ρυζιού. Για επιμόλυνση από φουμονισίνη Β1 ελέγχθηκαν 50 δείγματα, από τα οποία τα 39 ήταν δείγματα καλαμποκιού και τα 11 δείγματα ρυζιού. Για επιμόλυνση από Τ-2 τοξίνη ελέγχθηκαν 20 δείγματα, από τα οποία τα 15 ήταν καλαμποκιού και τα 5 ρυζιού. Και τέλος, για επιμόλυνση από αφλατοξίνη Β1 ελέγχθηκαν συνολικά 27 δείγματα, εκ των οποίον τα 20 δείγματα ήταν καλαμποκιού και 7 ρυζιού. Στη συνέχεια, έγινε σύγκριση ανάμεσα στις συγκεντρώσεις των προαναφερθέντων μυκοτοξινών στα δείγματα και των αντίστοιχων επιτρεπτών ορίων για κάθε μυκοτοξίνη, συμφωνα με τα προβλεπόμενα στην Κοινοτική Νομοθεσία. Τα αποτελέσματα μας έδειξαν ότι 6 δείγματα σιτηρών ήταν επιμολυσμένα από οχρατοξίνη Α και φουμινισίνη Β1 σε επίπεδα ανώτερα των επιτρεπτών ορίων. Τα παραπάνω δείγματα αφορούσαν πλημμελώς αποθηκευμένα δείγματα μακράς αποθήκευσης που επιλέχθηκαν επί τούτου κατά τη δειγματοληψία ώστε να διευρυνθεί το φάσμα των ευρισκόμενων συγκεντρώσεων των μελετούμενων μυκοτοξινών ώστε να ελεγχθεί η εφαρμοζόμενη μέθοδος (ELISA). Επίσης, κανένα δείγμα σιτηρού δεν ήταν επιμολυσμένο από Τ-2 τοξίνη και αφλατοξίνη Β1.