Eureka! Institutional Repository

Ο σκοπός της παρούσας πτυχιακής εργασίας ήταν η ανάπτυξη και εφαρμογή μιας μεθόδου για την εκτίμηση του βαθμού βιοαποικοδόμησης ενός δείγματος υγρών αποβλήτων, προκειμένου να προσδιοριστεί η δυνατότητα επεξεργασίας του με τη μέθοδο της ενεργού ιλύος. Η μέθοδος που εφαρμόστηκε βασίστηκε στο ρυθμό κατανάλωσης οξυγόνου (Oxygen Uptake Rate, OUR) κατά την επαφή ενός δείγματος με τους μικροοργανισμούς της ενεργού ιλύος. Για το σκοπό αυτό, μελετήθηκε ο ρυθμός κατανάλωσης του οξυγόνου σε δείγματα αποβλήτων από βιομηχανίες τροφίμων. Για τη διεξαγωγή των πειραμάτων συλλέχθηκαν βιομηχανικά απόβλητα από την παραγωγική διαδικασία διαφορετικών εγκαταστάσεων επεξεργασίας τροφίμων (επεξεργασία φρούτων, παραγωγή ζύμης αρτοποιίας κλπ). Ο ρυθμός κατανάλωσης οξυγόνου μελετήθηκε με βάση τους οργανισμούς της ενεργού ιλόυς που προερχόταν από τη δεξαμενή αερισμού της εγκατάστασης επεξεργασίας λυμάτων της Θεσσαλονίκης. Δείγματα αποβλήτων και λάσπης τοποθετήθηκαν σε μια κλειστή διάταξη και μετρούνταν η συγκέντρωση του διαλυμένου οξυγόνου με το χρόνο. Η διάταξη αυτή ήταν εξοπλισμένη με ένα σύστημα παροχής οξυγόνου, έτσι ώστε η συγκέντρωση του διαλυμένου οξυγόνου να μεταβάλλεται εντός μιας επιθυμητής τιμής συγκεντρώσεων. Από τα πειραματικά αποτελέσματα προέκυψε ότι τα βιομηχανικά απόβλητα περιείχαν οργανικές ενώσεις που είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά βιοποδομησιμότητας. Γενικά, σε κάθε δείγμα παρατηρήθηκε η παρουσία τριών ομάδων ουσιών: ουσίες που είναι εύκολα διασπάσιμες από τους οργανισμούς i ενεργού ιλύος, ουσίες με μέτρια ικανότητα βιοδιασπασιμότητας και τέλος ουσίες που είναι δύσκολα βιοδιασπάσιμες. Οι σχετικές συγκεντρώσεις των ουσιών αυτών εξαρτώνται από το είδος των αποβλήτων. Έτσι απόβλητα από την επεξεργασία φρούτων παρουσίαζαν συνήθως μεγάλη περιεκτικότητα σε εύκολα βιοαποδομήσιμες ουσίες, που κυμαινόταν από 40 έως 60% του συνόλου των ουσιών, ενώ αντίθετα δείγματα αποβλήτων από την παραγωγή ζύμης αρτοποιίας ή από την παραγωγή ελαιολάδου παρουσίαζαν πολύ μικρό ποσοστό εύκολα βιοαποδομήσιμων ουσιών, από 4 μέχρι 20%, αλλά υψηλό ποσοστό δύσκολα βιοαποδομήσιμων ουσιών που έφτανε μέχρι και 80%. Επιπλέον, οι ουσίες αυτές μπορούσαν να διασπαστούν μόνο σεεκτεταμένους χρόνους αερισμού. Ως συμπέρασμα, η μέθοδος αυτή που στηρίζεται στην κατανάλωση του οξυγόνου από τους οργανισμούς της λάσπης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της βιοαποδομησιμότητας υγρών αποβλήτων και της τοξικότητας τους αλλά και για την εκτίμηση της επίδρασης που μπορεί να έχει ένα δείγμα αποβλήτων με άγνωστα χαρακτηριστικά στη βιοκοινωνία μιας μονάδας ενεργού ιλύος.