Eureka! Institutional Repository

Η ιδέα της βελτίωσης και ενίσχυσης του εδάφους, µε την ανάµιξη υλικών ( τσιµέντου, ασβέστου, πολυµερών υλικών κλπ.) ή την επιβολή ξένων προς το έδαφος στοιχείων (πασσάλων, διαφραγµάτων, γεωυφασµάτων, ηλώσεων κλπ.) άρχισε να εφαρµόζεται από αρχαιο- τάτων χρόνων, από την περίοδο των Αιγυπτίων, Σουµερίων, Ασσυρίων, Ελλήνων, Κινέζων, Αρά- βων και Ρωµαίων. Η χρήση της υδρασβέστου στη βελτίωση των µηχανικών χαρακτηριστικών του εδάφους ήταν γνωστή στους Κινέζους, πριν 3000 έτη, για βελτίωση των δρόµων (Israel, 1982). Την ίδια χρονική περίοδο επίσης οι Κινέζοι χρησιµο- ποιούσαν ξύλο η bamboo για την ενίσχυση του εδάφους, µεθόδους που χρησιµοποιούν ακόµη και σήµερα για την δημιουργία φραγμάτων για προστασία του περιβάλλοντος από λασποροές. Οι αρ- χαίοι Ρωµαίοι χρησιµοποιούσαν ηφαιστειακή τέφρα, (ποζολάνες – ο όρος Pozzolan προέρχεται από το χωριό Pozzuoli της Ιταλίας), για διάφορες κατασκευές όπως η Απία Οδός, το Κολοσσαίο, το Πάν- θεον, (Israel, 1982). Στη Μεσοποταµία οι κάτοικοι χρησιµοποιούσαν άσφαλτο αναµεµιγµένη µε αµµώ- δες έδαφος για κατασκευές δρόµων, από το 3200 πχ., (Asphalt Institute, 1965). Η πρώτη σύγχρονη κατασκευή µε ασφαλτικό υλικό επικάλυψης σημειώθηκε το 1802 στη Γαλλία. Το τσιµέντο Port- land ανακαλύφθηκε το 1824 από τον Άγγλο Joseph Aspdin. Η ονοµασία του συνδέθηκε µε το χρώµα του που ήταν όµοιο µε αυτό του ασβεστολίθου της νήσου Portland κοντά στην Αγγλία. Το 1904 στη περιοχή St Louis (USA) έγινε η πρώτη εφαρµογή σταθεροποίησης εδάφους µε τσιµέντο τύπου Port- land. Από το 1940 και µετά οι Γερµανοί αργότερα οι Βρετανοί και οι Αµερικανοί κατασκεύασαν τους αεροδιαδρόµους πολλών πολεµικών αεροδροµίων µε την τεχνική εδάφους - τσιµέντου. Την ίδια χρο- νική περίοδο η τεχνική της σταθεροποίησης εδά- φους µε διάφορα πρόσθετα (τσιµέντο, άσβεστος, ιπτάµενη τέφρα, χηµικές ενώσεις κλπ) επεκτάθηκε στην Αυστραλία, Σκανδιναβία και Ιαπωνία (Σταυριδάκης, 1997). Άλλες τεχνικές σταθεροποίησης και ενίσχυσης µαλακών και συνεκτικών εδαφών είναι η βαθιά µίξης µε πρόσθετα (DSM, CDM, κλπ), για τη βελτίωση των µηχανικών ιδιοτήτων των εδαφών αυτών (Kamruzzaman et al, 2000). Η τεχνική αυτή χρησιµοποιήθηκε από την Ιαπωνία το 1970, Σκανδιναβία, (Σουηδία, Φιλανδία) για εφαρ- µογές σε κτιριακά συγκροτήματα, θεμελιώσεις γεφυρών, κατασκευές αντιστήριξης, κλπ. Η βασική στρατηγική όλων αυτών των τεχνικών είναι να βρεθεί η πιο κατάλληλη, αποτελεσµατική και οικονο- µική µέθοδος που να βελτιώνει το έδαφος, ώστε οι µηχανικές του ιδιότητες να γίνουν παρόµοιες µε αυτές των µαλακών βράχων, αυξάνοντας την ασφάλεια των γεωτεχνικών έργων.