Eureka! Institutional Repository

Η λέξη «νοσηλευτική» αντλεί τη σημασία της από τη λατινική λέξη «nutricious» που σημαίνει «θρέψη» (Τεγόπουλος – Φυτράκης, 1990). Στην αρχαιότητα, κυρίως από την εποχή του Ιπποκράτη και αργότερα, η υγεία είχε άμεση σχέση με την διατροφή και εύλογα από την εποχή εκείνη η νοσηλευτική άντλησε το όνομά της. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ 1986) «νοσηλευτική είναι προσφορά υγείας προς τον άνθρωπο σε διάφορα στάδια υγείας και ασθένειας». Η νοσηλευτική περιλαμβάνει την προώθηση της υγείας, την πρόληψη των ασθενειών και την φροντίδα των ασθενών. Ο καρκίνος ή «νεοπλασία» αποτελεί τη δεύτερη κυριότερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα στη σύγχρονη εποχή, τα κρούσματα συνεχώς αυξάνονται και παρά τις τεράστιες προσπάθειες για εύρεση ουσιαστικής θεραπείας, θεωρείται μη ιάσιμος στις περισσότερες μορφές του και κυρίως όταν βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο (Lavdaniti & Zyga 2012; Ahmedin et al., 2007; Ahmedin et al., 2009). Ο καρκίνος επίσης, συνοδεύεται σχεδόν πάντα και μάλιστα στο τελικό στάδιο, από πόνο (Dennis & Melzack, 2011). Εξάλλου, η επαρκής αξιολόγηση αλγούντων ασθενών με καρκίνο είναι το θεμέλιο στο οποίο στηρίζονται όλες οι νοσηλευτικές παρεμβάσεις ανακούφισής τους (Πατηράκη-Κουρπάνη, 1998). Είναι τότε ακριβώς που δημιουργούνται τα ηθικά διλήμματα τόσο στους ίδιους τους νοσηλευτές ως άτομα, οι οποίοι ορκίζονται να προάγουν και να προστατεύουν την υγεία και να ανακουφίζουν τον ασθενή, όσο και ως προς τη στάση τους έναντι των ασθενών, στην περίπτωση που τυχόν τους ζητηθεί για παράδειγμα να τους βοηθήσουν σε ευθανασία. Στην παρούσα εργασία θα στοχεύσουμε ακριβώς σε αυτά τα ηθικά διλήμματα που ταλανίζουν τόσο τους νοσηλευτές ως επαγγελματίες υγείας όσο και τους ασθενείς που πάσχουν από την επάρατη νόσο. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μία εννοιολογική προσέγγιση της νεοπλασίας. Ειδικότερα θα εξεταστεί η αιτιολογία του καρκίνου, τα είδη των διαγνωστικών εξετάσεων καθώς και τα είδη θεραπείας που σήμερα είναι διαθέσιμα για την αντιμετώπιση της ασθένειας. Το δεύτερο κεφάλαιο διαπραγματεύεται τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν κατά την αντιμετώπιση του καρκίνου καθώς και το νομικό πλαίσιο που ισχύει τόσο στη χώρα μας όσο και στον Δυτικό κόσμο. Το τρίτο κεφάλαιο κάνει αναφορά στον καταλυτικό ρόλο του νοσηλευτή για τη σωματική και ψυχική υγεία των ασθενών του. Ευελπιστούμε η συγκεκριμένη προσπάθεια να βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο τους ανθρώπους του νόμου και του πνεύματος, ώστε να γίνει πράξη η Ιπποκράτεια ρήση: «Ουκ ένι ιατρικήν ειδέναι, όστις μη οίδεν ό τι εστίν άνθρωπος» (Ιπποκράτης στον Καραμπερόπουλο, 2000, σ.32).