Eureka! Institutional Repository

Ο σακχαρώδης διαβήτης απασχολεί την ιατρική κοινότητα εδώ και 3.500 χρόνια. Η ιστορία της νόσου γράφτηκε με επιμονή και προσπάθεια από γιατρούς -ερευνητές που με τη δουλεία και τις ιδέες τους φώτισαν άγνωστες πτυχές της νόσου. Επίσης προσέθεσαν σημαντικά κομμάτια στο μεγάλο πάζλ που λέγεται σακχαρώδης διαβήτης. Το 1550 π.Χ. από τους αρχαίους Αιγυπτίους περιγράφεται σαν νόσημα με πολυουρία, λιποσαρκία και χωρίς πόνους, που μοιάζει πολύ με το σακχαρώδη διαβήτη. Η ανακάλυψη έγινε το 1862 σε πάπυρο που βρέθηκε σε τάφο στην περιοχή των Θηβών, στην Αίγυπτο. Το χειρόγραφο αυτό είναι γνωστό ως « Πάπυρος Ebers ». Τον 2ο αιώνα μ. Χ. ο Αρεταίος από την Καππαδοκία έδωσε μια εξαιρετική περιγραφή του διαβήτη σαν μια τρομερή αρρώστια, που δεν είναι πολύ συχνή στους ανθρώπους, και χαρακτηρίζεται από υγρή και ψυχρή σύντηξη της σάρκας και των άκρων και απώλειάς τους με τα ούρα. Ο ασθενής δεν σταματά να ουρεί και η ροή είναι μεγάλη. Η ζωή είναι σύντομη, επώδυνη και δυσάρεστη. Η δίψα είναι μεγάλη και η πρόσληψη μεγάλων ποσοτήτων νερού χειροτερεύει ακόμη περισσότερο την διούρηση. Αυτή η ελεύθερη απόδοση των λόγων αυτού του μεγάλου ιατρού του Αρεταίου θυμίζει τη φυσική ιστορία του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 πριν την ανακάλυψη της ινσουλίνης. Ακολούθησαν σημαντικές ανακαλύψεις μέχρι και τον 19ο αιώνα όπου ο Γερμανός, Paul Langerhans ανακάλυψε τα παγκρεατικά νησίδια. Το καλοκαίρι του 1921 ο Banting και ο Best κατάφεραν να πετύχουν την ατροφία της εξωκρινούς μοίρας του παγκρέατος αφού απολίνωσαν τον παγκρεατικό πόρο. Μετά πήραν υγρό εκχύλισμα, το οποίο μέσω ενδοφλέβιας ένεσης έγινε σε διαβητικό σκυλί ( την περίφημη Marjorie) στις 30 Ιουλίου του 1921 και είχε ασθενές μεν, αλλά σαφές υπογλυκαιμικό αποτέλεσμα. Αυτό τους έπεισε ότι είχαν απομονώσει την παγκρεατική ορμόνη που έριχνε το σάκχαρο στο αίμα. Ο πρώτος διαβητικός ασθενής που του χορηγήθηκε ινσουλίνη (Ιανουάριος 1992) ήταν ο 14χρονος Leonard Thompson, ο οποίος είχε διαβήτη από τον Δεκέμβρη του 1919. Χάρη στις ενέσεις της ινσουλίνης που του γίνονταν καθημερινά από τις 23 Ιανουαρίου έως τις 4 Φεβρουαρίου παρουσίασε σημαντική βελτίωση. Το 1955 ο Frederick Sanger προσδιόρισε την δομή του μορίου της ινσουλίνης και βραβεύτηκε με το βραβείο Nobel το 1958. Συνάμα ταυτοποίησε τις διαφορές ανάμεσα στα μόρια ινσουλίνης ανθρώπου και διαφόρων ζωικών ειδών. Από τα μέσα της 10ετίας του 1970 άρχισε η έρευνα για την παραγωγή ινσουλίνης ανθρώπινου τύπου με την βοήθεια της γενετικής μηχανής. Το 1997 κυκλοφόρησε το πρώτο ανάλογο ινσουλίνης. Ήδη τα προσεχή χρόνια αναμένεται η κυκλοφορία και άλλων αναλόγων της ινσουλίνης τόσο ταχείας όσο και βραδείας δράσης με σημαντικά φάρμακο-κινητικά πλεονεκτήματα. [βλ. ελληνική βιβλιογραφία 1,3] Στο πρώτο κεφάλαιο, θα ασχοληθούμε με την έννοια του σακχαρώδη διαβήτη, τους τύπους του ΣΔ. Επίσης, θα δούμε πως επηρεάζεται η ινσουλίνη και η γλυκόζη όταν κάποιος πάσχει από ΣΔ. Στο δεύτερο κεφάλαιο, θα επικεντρωθούμε στην διατροφή και στην σωματική άσκηση του διαβητικού ανάλογα το τύπο του διαβήτη. Στο τρίτο κεφάλαιο, θα μάθουμε για τις δερματοπάθειες που εμφανίζονται εξαιτίας του ΣΔ. Κάποιες έχουν άμεση σχέση με τον διαβήτη, κάποιες οφείλονται σε λοιμώξεις και άλλες εμφανίζονται εξαιτίας των επιπλοκών του διαβήτη. Στο τέταρτο, παραθέτουμε τις εφαρμογές που αντενδείκνυνται ή ενδείκνυνται για τον διαβητικό και τι μπορεί να κάνει ο αισθητικός σε έναν ασθενή με ΣΔ. Στο τελευταίο κεφάλαιο, θα ασχοληθούμε με την ψυχολογία του διαβητικού.