Eureka! Institutional Repository

Ως καταρρέοντα εδάφη ορίζονται οποιαδήποτε ακόρεστα εδάφη που διέρχονται από μια οριζόντια ανάμιξη σωματιδίων και μειώνονται σημαντικά στον όγκο κατά τη διαβροχή, την πρόσθετη φόρτωση ή και τα δυο. Στη πράξη η ύπαρξη καταρρεόντων εδαφών πλησίον οποιασδήποτε πηγής νερού προκαλεί θλίψεις σε ρηχές βάσεις όπως για παράδειγμα σε δρόμους, αγωγούς. Επηρεάζονται από την αρχική περιεκτικότητα σε νερό, την αρχική ξηρή πυκνότητα και τη μέθοδο συμπύκνωσης. Μια πολύ γνωστή, αιολική απόθεση που παρουσιάζει σε συχνό βαθμό καταρρευτική συμπεριφορά, είναι το loess. Είναι ένα κίτρινο έως κοκκινωπό καστανό χώμα, το οποίο χαρακτηρίζεται από σχετικά χαμηλή πυκνότητα και συνοχή, αλλά πολύ σημαντική αντοχή και ακαμψία στην ξηρή του κατάσταση. Εξετάζονται διάφορα θέματα που εμπεριέχουν τον ορισμό και τους διαφορετικούς τύπους καταρρεόντων εδαφών, τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την μέτρηση του δυναμικού κατάρρευσης και τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για την αναγνώριση των εδαφών αυτών, τις ιδιότητές τους. Το γενικό πεδίο εφαρμογής της εργασίας αυτής είναι να συμβάλει στην ανάπτυξη μιας βάσης γνώσεων για τον προσδιορισμό και την συμπεριφορά των καταρρεόντων εδαφών, καθώς και τους τρόπους βελτίωσης για την αντιμετώπιση των καταρρεύσεων. Από πολλούς ερευνητές υποδεικνύονται και εφαρμόζονται διάφοροι μέθοδοι μείωσης των δυνατοτήτων κατάρρευσης του εδάφους. Οι μέθοδοι αυτές περιλαμβάνουν την αντικατάσταση του εδάφους, την προ-διαβροχή, την ελεγχόμενη διαβροχή, τον έλεγχο συμπαγοποίησης, τη χημική σταθεροποίηση και την επεξεργασία με τσιμέντο ή ασβέστη. Επιπλέον γίνεται μια σύντομη αναφορά και συζήτηση ενός πιθανού τρόπου μείωσης των πιθανοτήτων κατάρρευσης που επιτυγχάνεται με την ανάμιξη του υλικού με ποσότητες μπετονίτη και εποξειδικής ρητίνης. Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής θα διεξαχθούν με την πρόσθεση συστάσεων για μελλοντική έρευνα.