Eureka! Institutional Repository

Η Διαταραχή Διαγωγής συνιστά ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών το οποίο χαρακτηρίζεται από ποικίλες παραβιάσεις κοινωνικών τύπων και κανόνων και εκδηλώνεται με έντονη επιθετικότητα. Η παρουσία της δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στο σχολικό περιβάλλον, αφού τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της συχνότητας εμφάνισής της σε εφήβους μαθητές. Απότοκο της παρουσίας της είναι η αποδιοργάνωση της τάξης και η διαταραχή της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για αυτόν τον λόγο, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη εύρεσης και εφαρμογής των κατάλληλων τεχνικών διαχείρισης των Διαταραχών Διαγωγής στο σχολικό πλαίσιο. Οι τεχνικές διαχείρισης τάξης έχουν ως στόχο, από τη μία μεριά να αποτρέψουν την εμφάνιση Διαταραχών Διαγωγής (στρατηγικές πρόληψης) και από την άλλη μεριά να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την ώρα της εκδήλωσής τους (στρατηγικές αντίδρασης/αντιμετώπισης). Βασικός σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να διερευνήσει τις τεχνικές που εφαρμόζουν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέσα στην τάξη προκειμένου να διαχειριστούν εφήβους μαθητές με χαρακτηριστικά Διαταραχών Διαγωγής, ενώ παράλληλα επιδιώχθηκε να αναδειχθεί η συχνότητα χρήσης των τεχνικών πρόληψης και των τεχνικών αντιμετώπισης. Στην έρευνα συμμετείχαν 120 εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης των νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής, στους οποίους διαμοιράστηκε ερωτηματολόγιο με τη βοήθεια του Google Forms, περιέχοντας ερωτήματα που εξυπηρετούσαν τους στόχους της έρευνας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η πλειονότητα των εκπαιδευτικών εφαρμόζουν προληπτικές τεχνικές διαχείρισης. Η διδασκαλία θετικής κοινωνικής συμπεριφοράς, ο λεκτικός έπαινος στη θετική συμπεριφορά και η ανάπτυξη καλής σχέσης με τον μαθητή που εμφανίζει Διαταραχές Διαγωγής χαίρουν υψηλής συχνότητας αναφορικά με την εφαρμογή τους από το σύνολο των εκπαιδευτικών. Από την άλλη μεριά, τα ποσοστά χρήσης των τεχνικών αντιμετώπισης δεν εμφανίζουν ισόποση κατανομή συχνότητας εφαρμογής τους. Πιο συγκεκριμένα, η τεχνική της αγνόησης της αποκλίνουσας συμπεριφοράς, υπό την προϋπόθεση να μην είναι διασπαστική στη λειτουργία της τάξης, και η τεχνική της γνωστοποίησης, εκ των προτέρων, των συνεπειών της αποκλίνουσας συμπεριφοράς τυγχάνουν αποδοχής από αρκετούς εκπαιδευτικούς, ενώ σε ό,τι αφορά στην τεχνική της επίπληξης παρατηρείται ίση κατανομή στις απαντήσεις με προβάδισμα αυτής που δείχνει ότι προτιμάται η σποραδική χρήση της. Επίσης, παρατηρείται ξεκάθαρα η απορριπτική στάση των εκπαιδευτικών στην εφαρμογή της παραπομπής του μαθητή στο γραφείο του διευθυντή. Τέλος, διαφαίνεται μία συχνοτική υπεροχή των προληπτικών τεχνικών σε σχέση με τις τεχνικές αντιμετώπισης.