Eureka! Institutional Repository

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα στη νευροεπιστήμη της συμπεριφοράς αφορά τον τρόπο με τον οποίο το νευρικό σύστημα μπορεί να τροποποιήσει την οργάνωσή του και τελικά τη λειτουργία του καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου, μια ιδιότητα που συχνά αναφέρεται ως πλαστικότητα. Η ικανότητα αλλαγής είναι ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό των νευρικών συστημάτων και μπορεί να παρατηρηθεί ακόμα και στους απλούστερους οργανισμούς, όπως ο μικροσκοπικός σκώληκας C. elegans, του οποίου το νευρικό σύστημα έχει μόνο 302 κύτταρα. Όταν αλλάζει το νευρικό σύστημα, παρατηρείται συχνά μια συσχετισμένη αλλαγή της συμπεριφοράς ή της ψυχολογικής λειτουργίας (Robbin & Gibb, 2003). Αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς είναι γνωστή με ονόματα όπως μάθηση, μνήμη, εθισμός, ωρίμανση και ανάκτηση. Έτσι, για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν νέες κινητικές δεξιότητες, όπως το να παίζουν ένα μουσικό όργανο, υπάρχουν πλαστικές αλλαγές στη δομή των κυττάρων στο νευρικό σύστημα που αποτελούν τη βάση των κινητικών δεξιοτήτων. Εάν οι πλαστικές αλλαγές αποτραπούν με κάποιο τρόπο, δεν θα γίνει η εκμάθηση της κινητικής δεξιότητας. Παρόλο που οι ψυχολόγοι έχουν υποθέσει ότι το νευρικό σύστημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην εμπειρία κατά την ανάπτυξη, μόλις πρόσφατα άρχισαν να εκτιμούν τις δυνατότητες πλαστικών αλλαγών στον ενήλικο εγκέφαλο. Η κατανόηση της πλαστικότητας του εγκεφάλου. έχει προφανώς μεγάλο ενδιαφέρον, διότι παρέχει ένα παράθυρο για την κατανόηση της εξέλιξης του εγκεφάλου και της συμπεριφοράς και επειδή επιτρέπει την κατανόηση των αιτιών της φυσιολογικής και μη φυσιολογικής συμπεριφοράς (Robbin, Gibb & Robinson, 2003).