Αερόβια επεξεργασία αναερόβιων εκροών με υψηλή περιεκτικότητα σε μελάσα

Abstract

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της επεξεργασίας υγρών αποβλήτων με υψηλή περιεκτικότητα σε μελάσα, τα οποία παράγονται από βιομηχανία παραγωγής ζύμης. Οι κύριοι ρύποι στα απόβλητα αυτά είναι ουσίες δύσκολα βιοαποικοδομήσιμες, όπως είναι οι μελανοϊδίνες. Τα απόβλητα αυτά έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε οργανικό φορτίο, όξινο pH και η απομάκρυνση των ουσιών που περιέχουν αποτελεί αντικείμενο πολλών ερευνών, εξαιτίας της δυσκολίας που παρουσιάζεται για τη διάσπαση των ουσιών αυτών και τη μείωση του φορτίου τους. Στην εργασία αυτή χρησιμοποιήθηκε ένα δείγμα αποβλήτων που συλλέχθηκε από την εκροή μιας δεξαμενής αναερόβιας χώνευσης με κύρια χαρακτηριστικά το σκούρο καφέ χρώμα, την έντονη οσμή, το όξινο pH και το υψηλό οργανικό φορτίο. Η επεξεργασία του δείγματος έγινε σε αερόβιο αντιδραστήρα ενεργού ιλύος. Εναλλακτικά, για την ενίσχυση της απόδοσης εξετάστηκε η λειτουργία των αντιδραστήρων παρουσία βιομάζας, όπως πριονίδι και άχυρο προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη των μικροοργανισμών της ενεργού ιλύος, ως αποτέλεσμα των ουσιών που περιέχονται στη βιομάζα. Σε κάθε αντιδραστήρα μελετήθηκε η απόδοση απομάκρυνσης με προσδιορισμό των χαρακτηριστικών ιδιοτήτων των εκροών. Η μελέτη της απόδοσης κάθε συστήματος έλαβε χώρα με την ανάλυση της εκροής τους και τον προσδιορισμό του οργανικού φορτίου COD, του pH και των ιδιοτήτων καθίζησης της λάσπης, με υπολογισμό του δείκτη όγκου λάσπης. Στα δείγματα που ελήφθησαν, το COD μεταβαλλόταν από 125-3168 mg/L σε όλους τους αντιδραστήρες, με χαμηλότερες τιμές στον αντιδραστήρα 3, ο οποίος περιείχε πριονίδι και ενεργό ιλύ. Ως δεύτερη παράμετρος εξετάστηκε το pH, το οποίο βρισκόταν μεταξύ των ορίων 6 και 9, γεγονός που αποδεικνύει ότι η πειραματική διαδικασία λειτουργούσε στις κατάλληλες συνθήκες, διότι στο pH αυτό ευνοείται η ανάπτυξη της βιομάζας. Τέλος, τρίτη παράμετρος που εξετάστηκε, ήταν ο δείκτης όγκου λάσπης, ο οποίος αξιολογήθηκε με βάση την ταχύτητα καθίζησης. Οι μεγαλύτερες τιμές καταγράφηκαν στον αντιδραστήρα 1, που αποτελεί τον μάρτυρα και οι μικρότερες στον αντιδραστήρας 3. Συμπερασματικά , το πριονίδι, ως υλικό που θα μπορούσε να ενισχύσει τις ιδιότητες των μικροοργανισμών ενεργού ιλύος, απέδωσε καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με το άχυρο. Ταυτόχρονα όμως, διαπιστώθηκε ότι η χρήση και των δυο δεν αποδίδει απόβλητα με ποιότητα κατάλληλη για την ασφαλή διάθεσή τους στο περιβάλλον.